در تهویه مطبوع مرکزی که اغلب از نوع سیستم تهویه مطبوع تمام هوا است ، هوای مطبوع در محلی دورتر از فضاهای مورد تهویه تهیه و توسط کانالهای هوا به آن اماکن ارسال می شود. اما در ساختمان های بزرگ که ممکن است هریک از قسمت های آن دارای ویژگی های متفاوتی باشند ، بهتر است از سیستم تهویه مطبوع منطقه ای استفاده شود. سیستم های تهویه مطبوع بر اساس سیال درون سیستم به سه سیستم تهویه مطبوع تمامهوا، تمام آب و هوا آب تقسیم بندی می شوند.
اغلب تجهیزات تهویه مطبوع به نوعی در گروه تجهیزات تبادل حرارت قرار می گیرند و از این جهت لازم است که راه های مختلف به تجهیزات مولد گرما یا سرما متصل گردند. البته برخی از تجهیزات تهویه مطبوع نیز به صورت یکپارچه و خودکفا بوده و بخشی از قسمت های داخلی آن ها شامل تجهیزت مولد نیز می شود.
گروهی از این تجهیزات تنها در یک فصل به صورت خود کفا عمل می کنند و در فصل دیگر لازم است که از طریق یک سیستم مرکزی تغیه شوند. بنابراین بر اساس ارتباط تجهیزات تهویه مطبوع با تجهیزات مولد می توان طبقه بندی زیر را برای آنها قائل شد:
- تجهیزات تهویه مطبوع وابسته به سیستم های گرمایش و سرمایش مرکزی ( مانند هوا ساز ها )
- تجهیزات تهویه مطبوع دو فصلی یکپارچه خود کفا ( مانند پمپ های حرارتی)
- تجهیزات تهویه مطبوع نیمه مولد دو فصلی ( مانند هواشوی یا زنت)